📌درد دلی با قهرمانان خاموش شهر؛

⭕کارکنان باغ رضوان ارومیه همانند کادر درمان در خط مقدم ویروس کرونا

🔺️به گزارش امور ارتباطات و اطلاع رسانی سازمان مدیریت آرامستانهای شهرداری ارومیه ،کارکنان باغ رضوان ارومیه همانند کادر درمان از اوایل شروع ویروس منحوس کرونا در خط مقدم خدمت رسانی مشغول به کار بودند و هیچ گونه دورکاری را تجربه نکرده و در این بحران و روز های  کرونایی حتی یک روز هم تعطیلی نداشتند.

غسالان و دفن کن های زحمتکش و همیشه در صحنه از اولین روزهای خدمت، به غیر از بیماری منحوس کرونا با سایر بیماری‌ها همانند (ایدز، هپاتیت، بیماری های ویروسی خطرناک تب کریمه کنگو و آنفولانزای مرغی و .......) و همچنین جسدهای تصادفی ، جسد های کالبد شکافی شده‌ی گوناگونی را تجربه می‌کنند که حتی تجسم و درک این رنج‌ها و دلهره‌ها، برای مسئولین امر و مقامات شهری دشوار است.

امروز  پای صحبتها و درد دل های قهرمانان خاموش شهر نشستیم  و از این بزرگواران در خواست کردیم که هر حرفی  و هر خواسته ای از مسئولین و دستگاه های اجرایی دارند بیان کنند.

یه لحظه سکوت مطلق همه جا را فراگرفت و چند دقیقه ای به چهره همدیگر خیره شدند و چیزی نگفتند...

ناگهان بغض یکی از این غسالان ترکید و سکوت را برهم زد و با چشمان پر از اشک چنین گفت:

«هیچ ارگان و مقام مسئولی در این ایام سخت کرونایی جویای احوال ما نشده و زحمات ما را نادیده گرفتند، چه روزها که با خواندن اشهدمان شروع بکار میکردیم  و  وارد سالن های تطهیر میشدیم؛ چه شب‌ها که وقتی به خانه میرفتیم و میخواستیم سر بر بالین بگذاریم، میدیدیم که از فرط خستگی، استرس و فشار های روحی و روانی خواب به چشم‌هایمان نمی‌آید؛ چه دغدغه ها ، چه ناراحتی ها و نگرانی ها برای فرزندان و خانواده‌هایمان بوجود آورده بودیم و چه عذاب‌ها که کشیدیم؛ اما هنوز ساده‌ترین خواسته‌های ما بی‌جواب مانده است؛ هیچ مقامی و هیچ مسئولی ایثار و  فداکاریهای ما ندید و برای کاهش آلام دردهایمان و فشار های روحی و روانیمان  جویای احوال ما نشده و ما را ندیده گرفتند،انگار که اصلا وجود ما هیچ اهمیتی برای عزیزان نداشت و نخواهد داشت.

ما کارکنان باغ رضوان همانند کادر درمان و پرستاران در سخت ترین شرایط درکنار شهروندانمان و شریک غمهایشان و التیام بخشی از درد هایشان بودیم‌.

عزیزانی که از جنازه پدر و مادرشان و... از ترس اینکه مبتلا نشوند فرار میکردند و نزدیک جسدشان هم نمیشدند، باز این ما بودیم که اموات آنان را تغسیل و تکفین و تدفین کردیم.

 اگر فقط یک روز این غسالان و دفن کن ها در صحنه حضور پیدا نمیکردند تمام اموات مومنین بلا تکلیف بر روی زمین میماندند و بوی تعفن تمام محیط زیست و شهر را فرا میگرفت و زندگی را برای افراد این جامعه مرگ آور و خطرناک میساخت، اما ما غسالان و دفن کن ها کوتاهی نکرده و به وظایف سازمانی  و انسانی خودمان جامه عمل پوشاندیم و درخط مقدم کرونا در بدترین شرایط مشغول خدمت شدیم.

در این میان یکی از این غسالان با صدای لرزان خودش چنین بیان کرد: وقتی ما خودمان به این بیماری مبتلا شدیم کارمان سخت و سخت تر شد، نمیدانستیم چکار کنیم تا خانواده ها و فرزندان ما نیز دچار این بیماری نشوند.

در بدترین  و سخت ترین شرایط با استرس های کاری و فشار های روحی و روانی که از این بیماری داشتیم  زندگیمان را اداره میکردیم، چون نان آور خانواده بودیم و تلاش میکردیم که این بیماری را  به خانواده خود منتقل نکنیم.

حالا شاید از خودتان بپرسید که چرا سخت است، بله سخت است چون در جامعه امروزی ما هنوز این فرهنگ جای خودش را پیدا نکرده است که با دیده حقارت به یک غسال و دفن کن یا به یک  رفتگر شهرداری نگاه نکنیم، سخت است چون اقوام و آشنایان، دوستان و همسایگان  از ما فرار میکنند،

 این حرکت از طرف شهروندان و دوستان و آشنایان برای ما خیلی دردناک و عذاب آور است.

افراد بسیاری هستند که خواسته یا ناخواسته به ما توهین می‌کنند. با ما دست نمی‌دهند. روبوسی نمی‌کنند. غذا نمی‌خوردند و حتی کنار ما راه نمی‌روند،و  از ما چندششان می آید.

حتی الان هم بعضا" در داخل خانواده هایمان درگیر این مشکلات هستیم، با وجود این همه مشکلات و کم لطفی ها، ما با افتخار این شغل را که یک شغل مقدس است، انتخاب کرده ایم تا در یک مکان مقدس مشغول به خدمات دهی برای اموات مومنین باشیم.

پس شغل ما باعث فخر و مباهات ماست نه باعث خجالت ما..!!!

در پایان فقط یک خواهش از مسئولین و مردم جامعه داریم " ما هم مثل شما عزیزان یک انسانیم وپروردگارمان یکیست"

 《پس بقول سهراب سپهری: چشمها را باید شست ، جور دیگر باید دید.》

_

⬅️ آدرس سايت سازمان مديريت آرامستان های شهرداری اروميه

https://aramestan.urmia.ir/